De verhalen van Caroline
Het verhaal van Elza en Caroline:
De twee postulanten even in Zussen.
Hier begint het verhaal van twee vriendinnen, Elza Reggers en Caroline Theunissen uit Zussen.
Vijftig jaar geleden kon niets of niemand ons tegenhouden om de stap naar het klooster te zetten. Beiden waren we er helemaal van overtuigd dat het onze weg was, ja dat daar ons geluk lag. Wat anderen er ook van dachten of vonden.
Ons kloosteravontuur begon op de tweede februari 1957 te Lubbeek bij de zusters Dominicanessen. Elza was juist zestien geworden en ik moest het nog worden in augustus van dat jaar. Dus nog zeer jong om er al aan te beginnen. Maar voor die tijd kon dat en was het niet uitzonderlijk.
Wij moesten eerst een proef- en vormingstijd doormaken. Pas op 21-jarige leeftijd konden wij definitief beslissen of we professie voor het leven zouden doen.
Na een eerste proef- en vormingstijd van anderhalf jaar, waar we in slaagden, deden wij professie voor drie jaar op vrijdag negenentwintigste augustus 1958, vlak voor Zussenkermis.
Tijdens de kermisdagen nog vlug een bezoekje aan de familie in Zussen. Het is ons sterk bij gebleven, te meer omdat wij die kermiszondag getuigen waren van de gedeeltelijke instorting van het mergelstenen gewelf in de kerk. Kermismaandag in de namiddag zaten we beiden al in Herverlee, in het H.-Hartinstituut om ingangsexamen te doen en om daarna onze studies aan de normaalschool te mogen beginnen.
Vijftig jaar geleden kon niets of niemand ons tegenhouden om de stap naar het klooster te zetten. Beiden waren we er helemaal van overtuigd dat het onze weg was, ja dat daar ons geluk lag. Wat anderen er ook van dachten of vonden.
Ons kloosteravontuur begon op de tweede februari 1957 te Lubbeek bij de zusters Dominicanessen. Elza was juist zestien geworden en ik moest het nog worden in augustus van dat jaar. Dus nog zeer jong om er al aan te beginnen. Maar voor die tijd kon dat en was het niet uitzonderlijk.
Wij moesten eerst een proef- en vormingstijd doormaken. Pas op 21-jarige leeftijd konden wij definitief beslissen of we professie voor het leven zouden doen.
Na een eerste proef- en vormingstijd van anderhalf jaar, waar we in slaagden, deden wij professie voor drie jaar op vrijdag negenentwintigste augustus 1958, vlak voor Zussenkermis.
Tijdens de kermisdagen nog vlug een bezoekje aan de familie in Zussen. Het is ons sterk bij gebleven, te meer omdat wij die kermiszondag getuigen waren van de gedeeltelijke instorting van het mergelstenen gewelf in de kerk. Kermismaandag in de namiddag zaten we beiden al in Herverlee, in het H.-Hartinstituut om ingangsexamen te doen en om daarna onze studies aan de normaalschool te mogen beginnen.
Elza studeerde af als onderwijzeres in 1963. Ik beëindigde mijn studie als kleuterleidster in 1962.
Enkele weken later nadat ik op de tiende augustus 1962 professie voor het leven gedaan had, kreeg ik Boorsem aangewezen om aldaar me in te zetten als kleuterleidster.
Nog tijdens haar studies deed Elza professie voor het leven op de elfde januari 1962.
Na het afstuderen als onderwijzeres kreeg ze een taak als studiemeester-opvoedster in de pas opgerichte middelbare- en technische school te Lubbeek.
In 1967 werd het klooster van de zusters in Boorsem gesloten. Gedurende vijf jaren had ik de kans gekregen om daar het beste van mezelf te geven.
Binkom dicht bij Tienen, werd nu mijn werkterrein om me met jeugdige kracht dienstbaar te maken.
Geen van beiden had ooit kunnen vermoeden dat na een aantal jaren in ons een nieuwe roeping zou ontluiken, terwijl we, hoe onverklaarbaar ook, toch gelukkig waren in onze eerste roeping. Zonder wij het van elkaar wisten begon die roeping zich steeds meer af te tekenen en ging de richting uit naar een leven als Claris.
Elza was in contact gekomen met de Clarissen van Leuven (Kessel-Lo). Ik vond het bij de Clarissen van Sint-Truiden.
Elza deed de overstap naar de Clarissen van Kessel-Lo op de eenentwintigste december 1969. Ik was er klaar voor om op de tweeëntwintigste augustus 1972 in te treden bij de Clarissen van Sint-Truiden.
Alles gebeurde in overleg en vriendschap met de congregatie van de zusters Dominicanessen van Lubbeek met wie we dankbaar de band bleven onderhouden. Het ging echter niet zonder slag of stoot. Het was onze keuze waar wij veel voor over hadden. Maar voor onze medezusters net als voor onze ouders en familie was die overstap een offer dat zij zonder meer moesten accepteren.
Het nieuwe leven waar wij aan begonnen zou zich voortaan afspelen in een slotklooster met een sterk accent op het gebed en volgens de spiritualiteit van Clara en Franciscus van Assisi. Een leven dat simpelweg bestaat uit bidden en werken. Het is een manier van God zoeken en mensen nabij zijn. Een zoeken van God dat je hart opent voor mensen dichtbij en veraf. In alle eenvoud en bescheidenheid poogt het een teken te zijn van Gods onvoorwaardelijke gratuite liefde. Van mens zijn met de mensen, bij voorkeur met de kleinen en armen.
Op de zeventiende mei 1975 deed Elza professie in de orde van de Clarissen te Kessel-Lo.
Voor mij gebeurde dit op de vijftiende augustus 1977 te Sint-Truiden.
Ik ben om gezondheidsreden in 2000 verhuisd naar het clarissenklooster "Zonnelied" te Oostende.
Op de tweede februari 2007 hebben wij beiden er een halve eeuw kloosterleven op zitten met het grootste aantal jaren als claris.
Niettegenstaande vrij vlug onze weg wat uit elkaar ging, houdt onze vriendschap tot op vandaag stand als steun en bemoediging in elkaars roeping.
"Oude liefde roest niet!"
Kort berichtje:
* Onverwacht is Elza op 29-08-2011 in Leuven van ons heengegaan. Zij rust nu op de begraafplaats Abdij van 't Park.
Mijn Spiegelverhaal van "Mensworden"
|
|
Een pelgrimage naar Assisi
Nooit had ik kunnen vermoeden dat ik dit, in de laatste fase van mijn leven, als geschenk zo maar in de schoot geworpen zou krijgen.
Een uniek geschenk, een uitzonderlijke kans, die je aangeboden wordt, daagt je uit om er zoveel als maar kan, uit te halen. Of beter gezegd, om je er ontvankelijk voor open te stellen.
Op de eerste plaats verlangde ik die pelgrimstocht te beleven als een spiritueel avontuur, een spirituele- zoektocht naar verdieping. Met nog bijna drie maanden voor de boeg werd me gaandeweg duidelijk dat dit maar mogelijk kon zijn als ik voldoende aandacht zou schenken aan serieuze motivatie en voorbereiding.
Motivatie
Nu ik volgens psalm 90 de maat van mijn leven heb bereikt, word ik steeds meer geconfronteerd met mijn kwetsbare mens-zijn en dat van anderen. Het vraagt om te leren aanvaarden en loslaten als een positieve weg die leidt naar de essentie. Het is dé zegen en genade van de ouderdom!
Ook als je je krachten voelt afnemen, blijft het leven zin- en waardevol. Het zin- en waardevolle hangt niet af van wat je presteert, maar van je onvoorwaardelijk aanvaard en bemind weten door God. Voor mij speelt die gelovige duiding een belangrijke rol. Toch is het waar dat die duiding moeilijk wordt als er geen mensen zijn die me iets van aanvaarding en bemind worden, laten ervaren.
Het motief dat ik vooropstelde was dieper doordringen in de spiritualiteit van Franciscus en Clara of in wat zij ons nalieten als levenskunst, om als kwetsbare mens, eigen broosheid en die van medemensen, niettemin van medezusters te aanvaarden, te dragen en in respect en mededogen ermee om te gaan. Met die grondhouding, heel eigen aan Franciscus en Clara, verlang ik ook meer de schepping te benaderen.
Een uniek geschenk, een uitzonderlijke kans, die je aangeboden wordt, daagt je uit om er zoveel als maar kan, uit te halen. Of beter gezegd, om je er ontvankelijk voor open te stellen.
Op de eerste plaats verlangde ik die pelgrimstocht te beleven als een spiritueel avontuur, een spirituele- zoektocht naar verdieping. Met nog bijna drie maanden voor de boeg werd me gaandeweg duidelijk dat dit maar mogelijk kon zijn als ik voldoende aandacht zou schenken aan serieuze motivatie en voorbereiding.
Motivatie
Nu ik volgens psalm 90 de maat van mijn leven heb bereikt, word ik steeds meer geconfronteerd met mijn kwetsbare mens-zijn en dat van anderen. Het vraagt om te leren aanvaarden en loslaten als een positieve weg die leidt naar de essentie. Het is dé zegen en genade van de ouderdom!
Ook als je je krachten voelt afnemen, blijft het leven zin- en waardevol. Het zin- en waardevolle hangt niet af van wat je presteert, maar van je onvoorwaardelijk aanvaard en bemind weten door God. Voor mij speelt die gelovige duiding een belangrijke rol. Toch is het waar dat die duiding moeilijk wordt als er geen mensen zijn die me iets van aanvaarding en bemind worden, laten ervaren.
Het motief dat ik vooropstelde was dieper doordringen in de spiritualiteit van Franciscus en Clara of in wat zij ons nalieten als levenskunst, om als kwetsbare mens, eigen broosheid en die van medemensen, niettemin van medezusters te aanvaarden, te dragen en in respect en mededogen ermee om te gaan. Met die grondhouding, heel eigen aan Franciscus en Clara, verlang ik ook meer de schepping te benaderen.
Lees hier meer ...
